lunes, 18 de octubre de 2010

CAUTION: working on a dream


Recuerdas esa mañana? Sonaba "The Wrestler" en el reproductor de tu coche. Tu y yo compartíamos un extraño silencio con sabor a eristoff black. Me sentía como si dentro de mi, hubiese una inundación. Había aceptado por fin, que era inevitable nuestro choque, pero estaba aterrada por el resultado del mismo (he pensado muchas veces en esa madrugada...tantas como seguramente tu lo has echo y sí, fui yo, pero tu te metiste en la enredadera por tu propio pie). En fin, lo que quiero decir es que estaba expectante por el rumbo que iba a tomar eso, pero en ningún momento tuve miedo. Lo rememoro por que hoy me siento igual. No tengo miedo pero me muero de ganas de ver a donde nos lleva esta etapa. Como ya te dije (volviendo a Shakespeare): el pasado no es más que el prólogo, la vida comienza ahora. 
Vayamonos a desbancar los prólogos. No te puedo prometer que no sea peligroso ni que vaya a ser perfecto, pero si te puedo asegurar que será emocionante. Y que siempre formara parte de nuestro mapa vital. 

Lux

domingo, 10 de octubre de 2010

els amants

No hi havia a València dos amants com nosaltres.
Feroçment ens amàvem des del matí a la nit.
Tot ho recorde mentre vas estenent la roba.
Han passat anys, molts anys; han passat moltes coses.
De sobta encara em pren aquell vent o l'amor
i rodolem per terra entre abraços i besos.
No comprenem l'amor com un costum amable,
com un costum pacífic de compliment i teles.
Es desperta, de sobta, com un vell huracà,
i ens tomba en terra els dos, ens ajunta, ens empeny.
Jo desitjava, a voltes, un amor educat
i en marxa el tocadiscos, negligentment besant-te,
ara un muscle i després el peçó d'una orella.
El nostre amor és un amor brusc i salvatge,
i tenim l'enyorança amarga de la terra,
d'anar a rebolcons entre besos i arraps.
Què voleu que hi faça! Elemental, ja ho sé.
Ignorem el Petrarca i ignorem moltes coses.
Les Estances de Riba i les "Rimas" de Bécquer.
Després, tombats en terra de qualsevol manera,
comprenem que som bàrbars, i que això no deu ser,
que no estem en l'edat, i tot això i allò.

No hi havia a València dos amants com nosaltres,
car d'amants com nosaltres en són parits ben pocs.








Vicent Andrés Estellés

miércoles, 6 de octubre de 2010

la raíz del caos


El campo me pone nervioso. Está lleno de grillos y es tan tranquilo…no hay a donde ir después de cenar y las polillas se comen las cortinas, y te puedes encontrar probablemente con la familia Manson.